اختلال شخصیت اسکیزوتایپال یکی از اختلالات پیچیده و نادر شخصیت است که می‌تواند تأثیرات عمیقی بر زندگی فرد مبتلا و اطرافیانش بگذارد. این اختلال با ویژگی‌هایی نظیر تفکرات عجیب و غریب، رفتارهای اجتماعی غیرعادی، باورهای نوظهور و ناهنجاری‌های ادراکی و شناختی همراه است. افراد مبتلا به این اختلال اغلب در درک و تفسیر واقعیت دچار مشکلاتی هستند و توانایی برقراری ارتباط مؤثر با دیگران را از دست می‌دهند.
تشخیص و درمان اختلال شخصیت اسکیزوتایپال معمولاً به دلیل پیچیدگی علائم و دیدگاه‌های متفاوت درباره مبانی آن بسیار چالش‌برانگیز است. متخصصان روانشناسی و روانپزشکی برای تشخیص و درمان این اختلال از ترکیبی از ارزیابی‌های کلینیکی، مصاحبه‌های دقیق و مشاهده رفتارهای بیمار استفاده میکنند. همچنین، این اختلال ممکن است با سایر اختلالات روانی مانند افسردگی، اضطراب و اختلالات سوء مصرف مواد هم‌پوشانی داشته باشد که تشخیص دقیق و درمان صحیح را پیچیده‌تر می‌کند.
درمان اختلال شخصیت اسکیزوتایپال باید به صورت جامع و چندجانبه انجام شود. یکی از روش‌های اصلی درمان، روان‌درمانی است که می‌تواند به بیماران در درک و تغییر الگوهای فکری و رفتاری ناکارآمد کمک کند. روان‌درمانگران از انواع مختلف روان‌درمانی از جمله درمان‌های شناختی-رفتاری، درمان‌های متمرکز بر بصیرت و درمان‌های حمایتی برای مدیریت این اختلال استفاده میکنند.
دارودرمانی نیز می‌تواند بخشی از برنامه درمانی باشد. برخی از داروهای ضد افسردگی، ضد روان‌پریشی و ضد اضطراب ممکن است در کاهش برخی از علائم این اختلال مؤثر باشند. انتخاب داروی مناسب باید بر اساس نیازهای خاص هر بیمار و با توجه به عوارض جانبی ممکن انجام شود.
به کمک این مطلب، امید داریم که اطلاعات لازم درباره راه های درمان اختلال شخصیت اسکیزوتایپال را در اختیار شما قرار داده باشیم. ادامه این مطلب را برای کشف جزئیات بیشتر و بررسی راه‌حل‌های موثرتر دنبال کنید.
اختلال شخصیت اسکیزوتایپال چیست؟
افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوتایپال (Schizotypal Personality Disorder) ممکن است عقاید عجیب یا خرافی داشته باشند و ممکن است به نظر برسد که آنها در دنیای خود زندگی میکنند. آنها ممکن است در تشخیص آنچه واقعیت است و آنچه تخیلی است دچار مشکل شوند. این اختلال در DSM-5 (راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، نسخه پنجم) به عنوان یکی از اختلالات شخصیت کلاستر A طبقه‌بندی شده است، که شامل اختلالاتی با ویژگی‌هایی مشابه با اسکیزوفرنی است. افراد مبتلا به این اختلال ممکن است رفتارها و باورهای غیرعادی و شاخصی داشته باشند که می‌تواند تا حدی شبیه به افراد مبتلا به اسکیزوفرنی (Schizophrenia) باشد، با این تفاوت که در این اختلال، علائم کمتر شدید و مزمن‌تر است.
نشانه‌ها و علائم اختلال شخصیت اسکیزوتایپال شامل موارد زیر میشود:
1. عزلت اجتماعی: افراد مبتلا به این اختلال، معمولاً تمایلی به ارتباط و برقراری روابط اجتماعی ندارند و بیشتر وقت خود را در تنهایی سپری میکنند.
2. تفکر عمودی: فرد مبتلا به STPD ممکن است در تفکر و گفتارش پراکنده و غیرمنظم باشد و معمولاً دشواری در حفظ رشته منطقی افکار را تجربه کند.
3. فراموشی: افراد با این اختلال شخصیتی ممکن است مشکلاتی در حافظه داشته باشند و به سختی به خاطر واقعیات گذشته و یا وقایع روزمره بپردازند.
4. وسواس و تمایل به جزئیات: فرد مبتلا به STPD ممکن است به جزئیات بیش از حد توجه کند و در نتیجه، کارها را به طور کامل انجام ندهد و زمان بر باشد.
5. تصورات و خیالپردازی‌های غیرواقعی: افراد با این اختلال ممکن است تمایلی به تصور و خیالپردازی‌های غیرواقعی داشته باشند و گاهی اوقات تصور کنند که دارای قدرت‌ها و استعدادهای خاصی هستند.
6. حساسیت به انتقاد: فرد مبتلا به اسکیزوتایپال معمولاً به انتقادها بسیار حساس است و ممکن است به سختی با نقد و نظرات منفی دیگران سازگار شود.
7. تفکر انتزاعی: افراد مبتلا به این اختلال شخصیتی ممکن است در تفکرشان به سختی واقعیت را از تصویر کلی و انتزاعی تمیز کنند.
8. اختلال در شناخت اجتماعی: فرد مبتلا به STPD ممکن است دچار مشکلات در فهم و تفسیر عواطف و اندیشه‌های دیگران شود و بنابراین دشواری در برقراری ارتباط میان فردی را تجربه کند.
9. تفکر ناکارآمد: افراد مبتلا به این اختلال ممکن است دچار تفکرهای ناکارآمد و منفی شوند و به سختی به تصمیم‌گیری‌های روزمره بپردازند.
10. شک و تردید: فرد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوتایپال ممکن است به سختی به قضاوت درست بپردازد و دائماً در تردید و شک باشد.
اگر به دنبال مشاوره و درمان شخصیت اسکیزوتایپال هستید، میتوانید در هر ساعت از شبانه روز با شماره 09212014880 تماس بگیرید و از خدمات مشاوره، روانکاوی و روان درمانی (حضوری، تلفنی، آنلاین) مرکز مشاوره دکترسلام استفاده کنید.
مطالعه این مطلب توصیه میشود: راهنمای دقیق تشخیص علائم اختلال اسکیزوتایپال
درمان دارویی اسکیزوتایپال
اسکیزوتایپال یکی از اختلالات روانی است که مشابه اسکیزوفرنی رفتار می‌کند، اما شدت کمتری دارد و فقط برخی از علایم اسکیزوفرنی را نشان می‌دهد. درمان دارویی اسکیزوتایپال از طریق تجویز داروهای ضدروان‌پریشی انجام میشود. در ادامه به بررسی کامل درمان دارویی اختلال شخصیت اسکیزوتایپال می‌پردازیم:
1. ضدروان‌پریشی‌ها: این داروها برای کاهش علائم اسکیزوتایپال مورد استفاده قرار می‌گیرند. داروهایی مانند ریسپریدون و کوئتیاپین می‌توانند تجویز شوند. این داروها با تأثیر بر عملکرد مواد شیمیایی در مغز، تغییراتی در سیستم عصبی ایجاد میکنند و علائم اسکیزوتایپال را کاهش می‌دهند.
2. ضدافسردگی‌ها: برخی از افراد مبتلا به اسکیزوتایپال همراه با افسردگی هستند. در این موارد، تجویز ضدافسردگی‌ها می‌تواند مفید باشد. داروهایی مانند سرترالین و فلوکستین می‌توانند تجویز شوند.
3. آنتی‌اکسیدان‌ها: برخی تحقیقات نشان داده است که مصرف آنتی‌اکسیدان‌ها مانند ویتامین C و E، بهبودی در علائم اسکیزوتایپال می‌تواند داشته باشد. این داروها با کاهش استرس اکسیداتیو و بهبود عملکرد سیستم ایمنی بدن موثر هستند.
4. آنتی کولینرژیک: برخی از داروهای ضدروان‌پریشی مانند کلوزاپین بر روی گیرنده‌های آنتی‌اکولینرژیک در مغز تأثیر می‌گذارند. این دسته از داروها می‌تواند در بهبود علایم اسکیزوتایپال مؤثر باشند.
مهم است که هرگونه تغییر در درمان دارویی بیماری اسکیزوتایپال توسط یک پزشک متخصص روانپزشک انجام شود. همچنین، درمان دارویی همراه با مشاوره و پشتیبانی روانشناختی می‌تواند بهبود علائم را تسریع کند.
بیشتر بخوانید: ارتباط با دکتر روانشناس آنلاین
درمان اختلال شخصیت اسکیزوتایپال با رویکرد روانکاوی
درمان اختلال شخصیت اسکیزوتایپال با رویکرد روانکاوی می‌تواند شامل مراحل و تکنیک‌های متعددی باشد که هدف اصلی آنها درک بهتر بیمار از الگوهای فکری و رفتاری خود و تغییر این الگوها در جهت بهبود کیفیت زندگی فرد است. روانکاوی بر این باور است که ناخودآگاه نقش مهمی در شکل‌دهی رفتارها و تجربیات فرد دارد و درمان‌های مبتنی بر این رویکرد معمولاً به دنبال آگاه‌سازی از محتوای ناخودآگاه و کار با آنها هستند.
مراحل کلی درمان اختلال اسکیزوتایپال ممکن است شامل موارد زیر باشد:
1. برقراری ارتباط درمانی: اولین قدم برای درمان، برقراری یک رابطه درمانی مبتنی بر اعتماد است. درمانگر تلاش می‌کند فضایی امن و حمایت‌کننده برای بیمار فراهم کند تا بیمار بتواند آزادانه و بدون ترس از قضاوت، افکار و احساسات خود را بیان کند.
2. آنالیز رفتارها و افکار: درمانگر به دقت به تجربیات و رفتارهای بیمار گوش می‌دهد تا الگوهای نهفته در افکار و رفتارهای او را شناسایی کند. این می‌تواند شامل بررسی ترس‌ها، فانتزی‌ها، رویاها، و تصورات بیمار باشد.
3. کار با مقاومت‌ها: مقاومت‌ها به رفتارهایی گفته میشود که بیمار در برابر تغییر از خود نشان می‌دهد. درمانگر تلاش می‌کند به بیمار کمک کند تا این مقاومت‌ها را شناسایی و درک کند و آنها را مورد کار قرار دهد.
4. تفسیر و پردازش: درمانگر ممکن است تفسیرهایی از رفتارها و افکار بیمار ارائه دهد تا به او کمک کند ارتباط میان ناخودآگاه و رفتارهای کنونی خود را درک کند.
5. کار با انتقال و پیوند: انتقال احساسات و تصورات نسبت به اشخاص مهم دیگر به درمانگر یک جزء اساسی در درمان روانکاوی است. درمانگر می‌تواند از این فرایند برای آگاه‌سازی بیمار از الگوهای رابطه‌ای ناسالم و کمک به تغییر آنها استفاده کند.
6. پیشرفت و ادغام: با گذشت زمان، بیمار شروع به شناسایی و ادغام بینش‌های جدید در زندگی روزمره خود می‌کند و ممکن است تغییرات رفتاری مثبتی را تجربه کند.
هر چند که این مراحل کلی هستند و برای هر فردی ممکن است متفاوت باشند، اساس درمان در روانکاوی بر تفهیم و بازشناسی الگوهای نهفته‌ای است که در ناخودآگاه وجود دارند و بر رفتار و افکار فرد تأثیر می‌گذارند. انتخاب درمانگری که در درمان اختلالات شخصیتی، به‌ویژه اختلال شخصیت اسکیزوتایپال، تجربه دارد می‌تواند در موفقیت درمان نقش مهمی داشته باشد.
درمان اختلال شخصیت اسکیزوتایپال با رویکرد شناختی-رفتاری
درمان اختلال شخصیت اسکیزوتایپال می‌تواند به موجب ترکیبی از رویکردهای دارویی و روان‌درمانی صورت پذیرد. رویکرد شناختی-رفتاری (CBT) یکی از مؤثرترین روش‌های روان‌درمانی در درمان اختلالات شخصیت به‌ویژه اختلال شخصیت اسکیزوتایپال است.
مراحل کلیدی در درمان شناختی-رفتاری اختلال شخصیت اسکیزوتایپال:
1. ارزیابی و تشخیص: اولین قدم، ارزیابی دقیق بالینی است تا علائم اختلال شخصیت اسکیزوتایپال و سایر مشکلات روانشناختی مرتبط تشخیص داده شوند.
2. آموزش درباره اختلال: بیمار باید در مورد ماهیت اختلال و نحوه تأثیر آن بر زندگی‌اش آموزش ببیند. این آگاهی به او کمک می‌کند تا درک بهتری از علائم و راه‌های مقابله با آنها داشته باشد.
3. شناسایی افکار و باورهای غیرمنطقی: بیماران یاد می‌گیرند چگونه افکار خودخواهانه و غیر واقع‌بینانه‌ای که ممکن است به تجربه‌های اسکیزوتایپی‌شان دامن بزنند را شناسایی کرده و به چالش بکشند.
4. توسعه مهارت‌های مقابله‌ای: بیماران مهارت‌هایی را برای مقابله با استرس و مدیریت علائم یاد می‌گیرند.
5. بهبود مهارت‌های اجتماعی: از آنجا که افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوتایپال ممکن است در برقراری ارتباطات اجتماعی مشکل داشته باشند، کار بر روی مهارت‌های اجتماعی بخش مهمی از درمان است.
6. تمرینات شناختی: فعالیت‌هایی که به بهبود تمرکز، حافظه و سایر توانایی‌های شناختی کمک میکنند.
عواقب عدم درمان شخصیت اسکیزوتایپال
عدم درمان شخصیت اسکیزوتایپال می‌تواند پیامدهای قابل توجهی برای فرد مبتلا داشته باشد. این اختلال، که با الگوهای طولانی‌مدت و عمیق از انزوای اجتماعی، تفکر و ادراک عجیب و غریب، و آسیب‌پذیری در برابر استرس مشخص میشود، می‌تواند موجب مشکلات متعددی در زندگی روزمره و کارکرد اجتماعی و حرفه‌ای فرد شود.
در صورتی که شخصیت اسکیزوتایپال درمان نشود، ممکن است فرد مبتلا تجربه‌های زیر را داشته باشد:
1. مشکلات در برقراری و حفظ روابط: فرد می‌تواند در ایجاد ارتباطات عاطفی عمیق با دیگران دچار مشکل شود و اغلب از دیگران اجتناب کند.
2. اضطراب اجتماعی: افزایش اضطراب در موقعیت‌های اجتماعی که می‌تواند منجر به انزوای بیشتر شود.
3. کارکرد شغلی ضعیف: ممکن است فرد نتواند در محیط کاری عملکرد خوبی داشته باشد، زیرا مهارت‌های اجتماعی و توانایی سازگاری با استرس‌های شغلی محدود است.
4. افکار و تجربیات غیرعادی: تجربیات حسی غیرعادی یا افکار عجیب ممکن است تشدید شوند، که می‌تواند به اختلالات شناختی منجر شود.
5. افزایش خطر ابتلا به اختلالات روانپزشکی: از جمله اختلالات خلقی، اضطراب، و حتی اختلالات طیف اسکیزوفرنی.
6. مشکلات تحصیلی: دانش‌آموزان و دانشجویان ممکن است در یادگیری و تکمیل تحصیلات خود با چالش‌های جدی روبرو شوند.
7. کاهش کیفیت زندگی: کیفیت کلی زندگی می‌تواند به شدت تحت تأثیر قرار گیرد، زیرا فرد ممکن است در رسیدن به اهداف شخصی و حرفه‌ای خود با مشکل مواجه شود.
8. مشکلات مالی: بدون کمک مناسب، فرد ممکن است قادر به حفظ یک شغل ثابت نباشد و ممکن است با مشکلات مالی روبرو شود.
9. خطر انزوای طولانی‌مدت: در نهایت، فرد ممکن است به طور فزاینده‌ای از جامعه کناره‌گیری کند و به سختی بتواند به حیات اجتماعی بازگردد.
درمان شخصیت اسکیزوتایپال معمولاً شامل ترکیبی از دارو درمانی و روان‌درمانی است که می‌تواند به بهبود عملکرد فرد و کاهش علائم کمک کند. بنابراین، تشخیص زودهنگام و درمان مناسب می‌تواند پیامدهای منفی را به حداقل برساند و به افراد مبتلا کمک کند تا زندگی پربارتر و مستقل‌تری داشته باشند.
اشتباهات رایج در درمان بیماری اسکیزوتایپال
درمان بیماری اسکیزوتایپال می‌تواند چالش‌برانگیز باشد و متأسفانه، اغلب اشتباهاتی در این فرآیند رخ می‌دهد که می‌تواند بر بهبودی بیمار تأثیر منفی بگذارد. در این مقاله، به بررسی برخی از اشتباهات رایج در درمان بیماری اسکیزوتایپال می‌پردازیم:
1. نادیده گرفتن علائم اولیه: اولین و رایج‌ترین اشتباه در درمان اسکیزوتایپال، نادیده گرفتن علائم اولیه است. این بیماری معمولاً با نشانه‌های ظریف و تدریجی شروع میشود که اغلب با شخصیت فرد یا نوجوانی اشتباه گرفته می‌شوند. درمان زودهنگام می‌تواند شانس بهبودی را افزایش دهد.
2. تکیه بیش‌ازحد به داروها: در حالی که داروهای ضدروان‌پریشی نقش مهمی در کنترل علائم اسکیزوتایپال دارند، تکیه بیش از حد بر آنها و نادیده گرفتن درمان‌های روانشناختی و حمایت اجتماعی می‌تواند پیامدهای منفی به دنبال داشته باشد.
3. عدم توجه به سایر شرایط پزشکی: بیماران مبتلا به اسکیزوتایپال اغلب دارای شرایط پزشکی همراه هستند که می‌تواند درمان اصلی را پیچیده‌تر کند. نادیده گرفتن این شرایط می‌تواند سلامت کلی بیمار را به خطر بیندازد.
4. توقع نتایج سریع و آنی: درمان اسکیزوتایپال معمولاً یک فرآیند طولانی‌مدت است و توقع نتایج سریع می‌تواند منجر به ناامیدی و قطع درمان شود.
5. عدم درک کافی از بیماری: بسیاری از پزشکان و درمانگران ممکن است درک کافی از اسکیزوتایپال نداشته باشند، که این امر می‌تواند باعث پیشنهاد درمان‌های نامناسب و ارزیابی‌های اشتباه شود.
6. عدم پیروی از درمان: بیماران اغلب در پیروی از دستورات درمانی با مشکلاتی مواجه هستند که می‌تواند شامل فراموشی مصرف داروها یا قطع درمان به دلیل عوارض جانبی باشد.
7. نبود شبکه حمایتی: داشتن یک شبکه حمایتی از خانواده، دوستان و مراقبین حرفه‌ای می‌تواند در موفقیت درمان نقش کلیدی داشته باشد. عدم وجود چنین حمایتی می‌تواند روند بهبودی را دشوار سازد.
اهمیت و ضرورت درمان اختلال شخصیت اسکیزوتایپال
اختلال شخصیت اسکیزوتایپال یکی از اختلالات شخصیت بالینی است که می‌تواند تأثیرات قابل‌توجهی بر کیفیت زندگی فرد مبتلا و اطرافیان او بگذارد. این اختلال، که با خصوصیاتی مانند انزواطلبی اجتماعی، نقص در تفکر و ادراک، و رفتارها یا اندیشه‌های عجیب و غیرمعمول مشخص میشود، بدون درمان مناسب می‌تواند پیامدهای منفی جدی برای فرد به همراه داشته باشد.
درک اهمیت و ضرورت درمان این اختلال برای افراد مبتلا و خانواده‌های آنها حیاتی است. درمان می‌تواند به افراد کمک کند تا مهارت‌های اجتماعی خود را افزایش دهند، نشانه‌های اختلال را مدیریت کنند و کیفیت زندگی شان را بهبود بخشند. علاوه بر این، درمان موثر می‌تواند از پیشرفت اختلال و بروز مشکلات جدی‌تر روانی و جسمی پیشگیری کند.
نادیده گرفتن علائم و عدم درمان اختلال شخصیت اسکیزوتایپال می‌تواند منجر به عواقبی چون افزایش خطر بروز افسردگی، اضطراب، و اختلالات روانی دیگر، اختلال در عملکرد شغلی و تحصیلی، و حتی خودکشی شود. بنابراین، تشخیص زودهنگام و آغاز به‌موقع درمان اهمیت ویژه‌ای دارد.
به علاوه، آگاهی‌رسانی و حمایت فرهنگی و اجتماعی نیز می‌تواند در کاهش برچسب‌زنی و تبعیض نسبت به افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوتایپال موثر باشد و به آنها کمک کند تا در جامعه احساس بهتری داشته باشند و از حقوق برابر برخوردار شوند.
در نهایت، درمان این اختلال نه تنها به بهبود زندگی فرد مبتلا کمک می‌کند، بلکه تأثیر مثبتی بر سلامت عمومی جامعه و کاهش بار اقتصادی ناشی از مراقبت‌های بهداشتی و درمانی دارد.
دلایل و علل اختلال شخصیت اسکیزوتایپال
دلایل و علل اختلال شخصیت اسکیزوتایپال هنوز به طور کامل مشخص نشده‌اند. اما برخی از عوامل زیر می‌توانند در بروز این اختلال نقش داشته باشند:
1. عوامل ژنتیکی: وجود عوامل ژنتیکی در بروز اختلال شخصیت اسکیزوتایپال تأیید شده است. افرادی که خانواده‌ای با سابقه اسکیزوفرنی دارند، احتمالاً در معرض بیشتری قرار دارند تا این اختلال را تجربه کنند.
2. عوامل محیطی: برخی عوامل محیطی نیز ممکن است در بروز اختلال شخصیت اسکیزوتایپال دخیل باشند. مثلاً تجربه‌ی استرس مزمن، سوء مصرف مواد مخدر، محیط خانوادگی ناپایدار یا موارد دیگری می‌توانند بر روی بروز و تشدید این اختلال تأثیرگذار باشند.
3. نقص در عملکرد مغزی: برخی نقص‌ها در عملکرد مغزی و اختلالات در سیستم‌های عصبی ممکن است باعث بروز اختلال شخصیت اسکیزوتایپال شود. نواحی مختلف مغز مانند هیپوکامپوس، تیمپاندو، و پیشانی ممکن است در این اختلال تحت تأثیر قرار بگیرند.
4. عوامل شناختی: مطالعات نشان می‌دهند که برخی عوامل شناختی نیز می‌توانند در بروز اختلال شخصیت اسکیزوتایپال تأثیرگذار باشند. مثلاً تمایل به تفکرهای ناهنجار، مشکلات در پردازش اطلاعات و تمایل به تجربه‌ی تفکرهای محدوده‌پذیر و ناهنجار می‌توانند در این اختلال نقش داشته باشند.
مهم است بدانید که اختلال شخصیت اسکیزوتایپال نتیجه‌ی ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی است و هیچ عامل مشخص و یا عامل تنها نمی‌تواند بروز این اختلال را توضیح دهد. همچنین، برای تشخیص و درمان صحیح این اختلال، توصیه میشود با یک متخصص روانشناس یا روانپزشک مشورت کنید.
ویژگی های شخصیت اسکیزوتایپال
افرادی که این نوع شخصیت را دارند، ممکن است رفتارها و برخوردهای خاصی را نشان دهند. البته باید توجه داشت که هر فردی می‌تواند ویژگی‌های متفاوتی داشته باشد و نیازمندی‌ها و نیازهای خاص خود را داشته باشد. اما در کل، برخی از ویژگی‌های رفتاری متداول در افراد اسکیزوتایپال عبارت‌اند از:
1. انزوا: افراد اسکیزوتایپال معمولاً تمایل دارند به تنهایی بوده و از روابط اجتماعی کمتری بهره ببرند. آنها ترجیح می‌دهند در فضای شخصی خود با خودشان درگیر شوند.
2. تمرکز بر دنیای داخلی: این افراد به طور معمول دارای ذهنی پویا و پرخیال هستند و به دنیای داخلی خود تمرکز میکنند. آنها می‌توانند تصورات و رویاهای زیادی داشته باشند و ممکن است با افکار خود درگیر شوند.
3. رفتار عجیب و غریب: برخی از افراد اسکیزوتایپال ممکن است رفتارهایی غیرمعمول و عجیب داشته باشند. آنها ممکن است خیلی حساس یا بی‌تفاوت به نظر برسند، می‌توانند حرکات عجیب و غریبی داشته باشند یا حرف‌ها و رفتارهایی ناگهانی و پیش‌بینی نشده انجام دهند.
4. سخنرانی غیرمنطقی: افراد اسکیزوتایپال ممکن است در سخنرانی خود غیرمنطقی و پراز انتقالات فکری باشند. آنها ممکن است از لغات و اصطلاحات عجیب و غریب استفاده کنند یا افکاری را بیان کنند که برای دیگران سخت قابل فهم باشد.
5. تمایل به پرداختن به جزئیات: افراد اسکیزوتایپال معمولاً تمایل دارند به جزئیات کوچک و ظریف توجه کنند. آنها ممکن است به جزئیات ریز در اطرافشان توجه کنند و از آنها خوشحالی ببرند.